Click here for other Polish translations

With many thanks to Marek Sochacki for this translation

KSL Shot Cycle II - Polish

Fazy oddawania strzału wg KSL Poniżej pokazany jest schemat poszczególnych faz oddawania strzału zgodnie z zasadami KSL. Proces oddawania strzału ma wiele faz, niemniej można w nim wyróżnić dwanaście odrębnych etapów. Każdy z tych etapów zostanie szczegółowo omówiony poniżej. Następnie, dla większej jasności, omówimy sposoby oddychania podczas oddawania strzału, które zalecane są zarówno początkującym jak i zaawansowanym łucznikom. 1. Postawa (Stance) W łucznictwie sukces wynika ze stabilności i zachowania konsekwencji. Postawa jest fundamentem strzelania a zarazem jest ona podstawową słabością, którą można zauważyć u prawie każdego łucznika przychodzącego po moje porady trenerskie do Australijskiego Instytutu Sportu (AIS). Jest to brak zdolności do utrzymania spójności pomiędzy górną i dolną częścią ciała. Dlatego też najważniejsze jest zachowanie poprawnej postawy i struktury biomechanicznej, co prowadzi do zachowania stabilności, siły i wytrzymałości. W pierwszej kolejności spójrzmy na ustawienie stóp. Zalecana jest postawa otwarta, tzn. tak jak na ilustracji poniżej. Postawa otwarta prowadzi do utrzymania silniejszego układu biomechanicznego, szczególnie przy wietrznej pogodzie. Stopy powinny być rozstawione mniej więcej na szerokość ramion, a ciężar ciała równomiernie rozłożony na obie stopy. Zalecany rozkład ciężaru to 60-70% na przód stopy i 40-30% na pięty. Zbyt wielu łuczników stoi przenosząc ciężar ciała na pięty, co przenosi ich środek ciężkości do tyłu, nad pięty, powodując tym samym niestabilność postawy. Wyobraźmy sobie prosty stalowy pręt przechodzący przez ciało łucznika w ten sposób, że jego dół jest sztywno zablokowany w ziemi a góra przechodzi przez jego głowę. Środek ciężkości powinien być usytuowany mniej więcej pomiędzy podbiciami stóp. Biodra muszą być lekko odchylone do tyłu, co może łączyć się z uczuciem zaciskania pośladków. Mostek powinien być utrzymywany nisko, po to by z przodu zachować więcej miejsca. Ramiona muszą być w linii celowania, ale biodra muszą pozostać w pozycji otwartej względem celu. Zalecane ustawienie stóp Postawa doskonała (Uwaga: Na oryginalnej witrynie KSL klikniecie na dowolny obrazek spowoduje jego powiększenie) 2. Zakładanie strzały (Nocking the Arrow) Niektóre podręczniki poświęcają zakładaniu strzały całą stronę, niemniej zakładaj strzałę na cięciwę w najwygodniejszy dla Ciebie sposób. Rób to za każdym razem tak samo, tworząc tym część własnej rutyny strzeleckiej. 3. Ułożenie palców na cięciwie (Hooking & Gripping) Ułożenie cięciwy Większość podręczników sugeruje układanie cięciwy za pierwszym przegubem palców wskazującego, środkowego i serdecznego. Wtedy podczas naciągania łuku cięciwa przesunie się do pierwszych przegubów tych trzech palców. To jednak z czasem może skończyć się powstaniem bolesnego odcisku. Dlatego w celu uniknięcia takich dolegliwości zalecam układanie cięciwy na przegubach palców wskazującego i serdecznego oraz za przegubem palca środkowego, patrz załączone zdjęcie. (W trakcie trwania mojej kariery łucznika, przytrafiło mi się to raz i odcisk uniemożliwił mi strzelanie przez 6 miesięcy.)  Każdorazowo łucznik musi sprawdzać, czy ułożenie skórki na cięciwie i palców na skórce jest takie samo podczas każdego strzału. Zdecydowanie zalecane jest używanie skórki z przekładką pomiędzy palcami. Opieranie się o przekładkę pozwala palcom na pozostawanie bardziej rozluźnionymi. W przypadku braku przekładki pomiędzy palcami występuje tendencja do rozszerzania palców w celu uniknięcia przyszczypnięcia nasadki strzały. To powoduje dodatkowe, niepożądane napięcie w ręce cięciwnej. Następnie ręka powinna być umieszczona na cięciwie w ten sposób by wierzch dłoni nie był równoległy do niej, lecz lekko odchylony na zewnątrz w sposób, w jaki dłoń jest odchylona pod szczęką na etapie zakotwiczenia. Ochraniacze palców z oparciem pod szczękę, tzw. Półką, są nie zalecane, ponieważ mogą utrudniać uzyskanie solidnego kontaktu całej górnej części dłoni cięciwnej ze szczęką.    Ułożenie palców na cięciwie Nacisk majdanu na dłoń Teraz przykładane jest do cięciwy niewielkie napięcie, które ułatwia dokładne umieszczenie dłoni łucznej na uchwycie majdanu łuku. Ręka łuczna musi być rozluźniona i pewnie spoczywać na uchwycie majdanu. Po uniesieniu łuku kciuk powinien wskazywać cel, dlatego dopuszczalne jest niewielkie napięcie mięśni kciuka. Od momentu ustawiania się w pozycji do strzału, ręka łuczna nie może zmieniać swojego położenia na majdanie. Całkiem często widzę ludzi, którzy wiercą się by poprawić sobie położenie dłoni na uchwycie majdanu, co zmienia sposób trzymania łuku przy każdym strzale. Niezwykle ważne jest konsekwentne układanie dłoni na majdanie, tak by uchwyt zawsze naciskał na dłoń w taki sam sposób. Załączone zdjęcie ilustruje miejsce kontaktu uchwytu majdanu z dłonią. 4. Skupienie sie (Mindset) To jest decydująca faza strzału, która decyduje o sukcesie lub porażce. Musisz mieć pełną świadomość tego, co zamierasz osiągnąć, ocenić na ile, jeśli w ogóle, trzeba wprowadzić korektę celowania, pozbyć się nieistotnych myśli oraz odciąć się od zewnętrznych zakłóceń powodowanych przez wszystko, co dzieje się dookoła. Musisz całkowicie skupić się na procesie strzelania i na krótko wyobrazić sobie, w jaki sposób odczujesz samo oddanie strzału. W trakcie tego etapu można wykonać jeden lub dwa głębokie oddechy Zen, po to by całkowicie skoncentrować się i rozluźnić się, szczególnie w obrębie twarzy, karku i ramion. To bardzo ważne by etap skupiania się ćwiczyć podczas każdego treningu i uczynić z tego swoją drugą naturę a skupianie się podczas zawodów nie było niczym niezwykłym. Skupienie myśli pozwala osiągnąć świadomość i ułatwia osiągnięcie pewności siebie. 5. Uniesienie łuku (Set-up) Kolejnym etapem po skupieniu się jest uniesienie łuku. Ciężar ciała powinien spoczywać w 60 do 70% na poduszkach stóp a w 40 do 30% na piętach. Biodra powinny pozostać w pozycji otwartej na cel, podczas gdy ramiona powinny być ustawione w linii strzału. Takie ustawienie powoduje niewielkie napięcie mięsni poniżej klatki piersiowej, co poprawia wewnętrzną stabilność. Mostek powinien być wciągnięty a mięśnie brzucha napięte. Biodra powinny być odchylone do przodu, co umożliwia lekkie ściśnięcie pośladków. Podczas unoszenia łuku tylne ramię musi zostać ustawione w pozycji umożliwiającej napięcie mięśni przy naciąganiu cięciwy, a oba ramiona muszą pozostać ustawione tak nisko jak to tylko możliwe. Pozycja unoszenia łuku, tak jak widać na poniższych zdjęciach, jest osiągana nie przez fizyczne naciąganie cięciwy za pomocą przedramienia i ramienia, lecz za pomocą unoszenia ramienia i łopatki cięciwnej. Zdjęcia doskonale ilustrują cel, który mamy osiągnąć. Można pomóc sobie w zachowaniu rozluźnionych palców, przedramienia i ramienia poprzez wyobrażenie sobie, iż palce cięciwne są połączone z łokciem za pomocą łańcucha. Wstępne naciągnięcie Ustawienie ramion Podczas unoszenia łuku można zauważyć naturalną tendencję do odchylania się do tyłu, odchylania się od celu, w celu zrównoważenia wagi łuku. Tendencja ta nasila się w miarę, jak rośnie opór łuku w trakcie napinania cięciwy. W związku z tym zaleca się w trakcie unoszenia łuku lekko pochylić się do przodu w kierunku celu, tak by zrównoważyć tą opisana powyżej naturalną tendencję. 6. Napinanie cięciwy (Drawing) Podczas unoszenia łuku tylna łopatka została odsunięta do tyłu – patrz zdjęcie A. Cięciwa musi być odciągnięta wzdłuż prostej linii do położenia 2” do 3” (cali) poniżej podbródka, a nie do samego podbródka – Patrz zdjęcie B. Łokieć cięciwny musi zatoczyć łuk tak, by znaleźć się jak najbardziej w linii strzału. To pomoże w ustawieniu tylnego barku (łopatki) nisko, niskiego utrzymania tylnego ramienia i napięciu mięśni grzbietu tak bardzo jak to możliwe – patrz zdjęcie C. Prawo akcji i reakcji działa od pierwszego momentu naciągania cięciwy. W związku z tym lepiej jest naciągać cięciwę w sposób zdecydowany niż powoli i ostrożnie. Zdecydowane napinanie cięciwy pozwala na szybsze umieszczenie łokcia w linii strzału. Podczas napinania cięciwy, palce i przedramię ręki cięciwnej powinny pozostać tak rozluźnione, jak to tylko możliwe. Utrzymywanie rozluźnienia ręki napinającej można wykształcić sobie poprzez wyobrażenie, iż palce są przymocowane do łokcia jedynie za pomocą liny lub łańcucha. Od momentu uniesienia łuku i rozpoczęcia naciągania cięciwy celownik łuku powinien być uniesiony powyżej poziomu celu. W przeciwnym razie, jeśli utrzymywalibyśmy celownik poniżej poziomu tarczy, zachodziłaby potrzeba późniejszego uniesienia ręki łucznej do wysokości celu, a to spowodowałoby dodatkowe, niekorzystne napięcie mięśni tej ręki. Od tego momentu musimy również przeciwstawiać się naturalnej tendencji do odchylania się od celu, wynikającej z przeciwstawiania się sile napięcia łuku, co łatwo nasila się w miarę narastania napięcia łuku i może prowadzić do utraty stateczności z powodu przesunięcia się środka ciężkości ciała. Utrzymuj również napięcie tricepsa ramienia łucznego po to, by wspomóc utrzymanie ramienia cięciwnego nisko. Na tym etapie jeszcze nie wolno celować. Jeśli chodzi o oddychanie zaleca się robienie wdechu podczas napinania cięciwy, co daje naturalne uczucie uzyskiwania siły. Metodę oddychania w trakcie cyklu strzelania omówimy i przeanalizujemy później, w oddzielnym artykule. Zdjęcie A Zdjęcie B Zdjęcie C 7. Zakotwiczenie (Anchoring) Napinanie Zakotwiczenie  Po osiągnięciu pełnego naciągu, całe ramię i dłoń cięciwna musi unieść się do punktu „zakotwiczenia” pod kością szczęki, tzn. żuchwy. W zasadzie zakotwiczenie nie jest poprawnym określeniem, ponieważ sugeruje, że napinanie cięciwy kończy się w tym momencie.  Lepszym terminem było by „przeniesienie/przytrzymanie”. W rzeczywistości napinanie cięciwy przechodzi z ruchu zewnętrznego na ruch wewnętrzny. Koncepcja nieprzerwanego napinania może być trudna do uchwycenia, sprowadza się ona do nie zatrzymywania ruchu cięciwy. Idąc dalej, pozycja ta wynika z prawidłowego ułożenia łopatki i łokcia cięciwnego.  Głowa jest po prostu kolejnym punktem odniesienia w tym procesie, który służy za tylne oparcie. Czubek łokcia, patrząc od tyłu, powinien znajdować się w linii strzały lub być minimalnie uniesiony wyżej. Jeśli łokieć jest uniesiony zbyt wysoko, to mięśnie grzbietu czworoboczny i najszerszy grzbietu, używane podczas fazy przeniesienia, ułożone są w niekorzystny, jeśli nie uniemożliwiający poprawne działanie sposób.    Uniesienie lokcia Ustawienie w linii Dodatkowo, jeśli spojrzymy na łokieć z góry, powinien on być dokładnie w tej samej linii, co strzała. Było by nawet lepiej, by znajdował się on nieco za strzałą, ale na pewno nie przed nią.  Od samego początku napinania cięciwy, ręka cięciwna powinna być ustawiona w taki sposób by mogła solidnie oprzeć się o żuchwę szczęki, bez potrzeby przekręcania jej w trakcie napinania lub w momencie opierania jej pod żuchwą. Ręka cięciwna musi być mocno oparta o kość szczęki, tak by stworzyć połączenie kość – kość, co jest niezbędne do uzyskania powtarzalnej odległości od oka do nasadki strzały. Jeśli łucznik używa skórki, również wtedy musi zapewnić, że góra dłoni cięciwnej opiera się pewnie o kość żuchwy. Często zdarza się, że jedynie skórka dotyka szczęki, co może prowadzić do niekonsekwentnego ustawienia dłoni. Każde przekręcenie dłoni na szczęce lub podniesienie łokcia zmienia nacisk palców na cięciwę a zatem dynamikę strzału. Nacisk cięciwy na brodę powinien być pewny, ponieważ to daje stabilne oparcie i umożliwia oddanie pewnego strzału.     8. Przeniesienie obciążenia/Przytrzymanie (Loading/Transfer to Holding) W chwili rozpoczynania fazy przeniesienia obciążenia, której początek nakłada się nieco na koniec fazy napinania cięciwy, i występuje tuż przed zakotwiczeniem, zaleca się szybki rzut oka w celu sprawdzenia położenia klikera na strzale, w celu uzyskania większej spójności.   Podczas naciągania cięciwy do punktu zakotwiczenia musimy, chociaż częściowo, posłużyć się ramieniem, przedramieniem oraz innymi mięśniami ręki, ponieważ nie da się tej czynności wykonać jedynie przy pomocy mięśni grzbietu. Tak, więc, w celu dojścia do fazy przytrzymania potrzeba nieco czasu na przeniesienie obciążenia wynikającego z napinania oraz niepożądanego napięcia z ręki cięciwnej, przedramienia i ramienia oraz ręki łucznej na niższe partie mięśni grzbietu. Proces przeniesienia obciążenia powinien trwać około pół sekundy. To oczywiste, że uczenie zasady „nieprzerwanego ruchu zewnętrznego” jest nie do końca słuszne i stanowi przeszkodę w systematycznym osiąganiu wysokich wyników. Tak, więc, faza przytrzymania jest krytyczna i stanowi fundament spójności oddawania strzału. Po osiągnięciu krytycznej fazy przytrzymania uwaga łucznika musi całkowicie być zwrócona i utrzymywana na mięśniach pleców. Jeśli w tej fazie uwaga łucznika zostanie rozproszona na cokolwiek innego, utracona zostanie kontrola napięcia mięśni pleców. To musi być oczywiste dla każdego, że przytrzymanie nie jest zwykłym etapem procesu oddawania strzału, lecz jest najważniejszym punktem zwrotnym ciągłego procesu w trakcie, którego wszystkie sprawdzenia i zrównoważenia zostały wykonane. Podczas przytrzymania jesteśmy gotowi do rozpoczęcia celowania i rozciągania. Po dojściu do tego momentu, nasza uwaga powinna skupiać się na obracaniu łopatki dalej ku dołowi i w kierunku kręgosłupa oraz dociskaniu jej do kręgosłupa podczas fazy celowania i rozciągania. Na tym etapie powinniśmy omówić zagadnienie oddychania w trakcie oddawania strzału, ale to zagadnienie będzie szerzej omówione w późniejszym czasie. Rozpoczynając naciąganie cięciwy należy wykonać głęboki wdech Zen, co tworzy naturalne uczucie nabierania siły. Podczas fazy przeniesienia obciążenia i przytrzymania należy w naturalny sposób wykonać powolny i relaksujący wydech, do 70% - 50% pojemności płuc. Wydech ten pozwoli na naturalne umieszczenie celownika na żółtym polu tarczy. Oddech powinien być wstrzymany na czas rozciągania, aż do końca wytrzymania. 9. Celowanie i rozciąganie (Aiming & Expansion) Celowanie Do momentu przytrzymania byliśmy skupieni na swoim wnętrzu, lecz teraz musimy przestawić się na coś, co nazwałbym zawężonym skupieniem na zewnątrz. Nasza uwaga musi teraz skupić się na celowaniu. Celowanie musi rozpocząć się dopiero PO fazie przeniesienia obciążenia i przytrzymania, NIE PRZED. Idealny czas celowania dla osiągnięcia najlepszych rezultatów powinien trwać jedną do trzech sekund. Należy pozwolić na podświadome umieszczenie szpilki celownika na celu a przeziernik celownika powinien pływać wokół celu. Celować należy bez obaw. Powinien to po prostu być kolejny etap oddawania strzału, wcale nie ten najważniejszy.    Jeśli koncentrujemy się wystarczająco intensywnie, to możemy skupiać się w danym momencie jedynie na jednym. W konsekwencji, jeśli skupimy się całkowicie na celowaniu, utracimy swoje skupienie się na utrzymaniu napięcia mięśni pleców. Oczywiście, jakieś celowanie musi się odbywać, ale powinno ono być znacznie bardziej podświadome niż świadome. W trakcie fazy rozciągania łokieć cięciwny powinien przejść poza linię strzały, łopatka napinająca powinna dalej obniżać się i obrócić w kierunku kręgosłupa, wypinając klatkę piersiową kolistym ruchem. Jest to w zasadzie mikro ruch, lecz z powodu anatomicznej dźwigni (Ratio of Movement) jest on wystarczający do przeciągnięcia strzały o jeden do dwóch milimetrów przez kliker. Musimy zrozumieć, że rozciąganie nie jest po prostu ruchem liniowym typu pchnij i/lub pociągnij, lecz jest bardziej wynikiem dużego ruchu kolistego, który składa się z przesunięcia łopatki do kręgosłupa (mały ruch), ruchu kości klatki piersiowej i mostka (większy ruch) oraz ramion łucznego i cieciwnego  (największy ruch). To właśnie jest dźwignia antomiczna (Ratio of Circular Movement or ROCM). Aby uzyskać uczucie rozciągania, wyobraź sobie połączenie pomiędzy lewą i prawą ręką. Następnie przesuwając ramiona do tyłu poza linię strzału i obracając łopatkę w kierunku kręgosłupa odczujesz wrażenie uwypuklania i rozciągania klatki piersiowej, największe pomiędzy ramionami łucznym i cieciwnym, wystarczające do przeciągnięcia ostatnich kilku milimetrów przez klieker, bez popychania lub pociągania ramion. Ponieważ ruch ten odbywa się w obie strony, nie widać wyraźnego przesunięcia się cięciwy względem punktu odniesienia na plastronie. Zwykle to może być zaobserwowane jedynie u technicznie poprawnych łuczników FITA osiągających ponad 1350 punktów. Łucznik podczas rozciągania musi utrzymywać napięty triceps ręki łucznej oraz przednie ramię utrzymywać nisko A, V-dip, oraz rozluźnioną rękę łuczną. ROCM Rozciągnięcie powinno być podzielone pomiędzy obie strony pół na pół. Nierówny podział wpłynie na położenie środka ciężkości. W przypadku braku zachowania równowagi, albo przód pochyli się do przodu, lub co bardziej prawdopodobne dominująca strona cięciwna, jako silniejsza, przeważy i łucznik odchyli się do tyłu, czyli od celu.    W trakcie tej fazy uwaga musi być całkowicie skupiona na rozciąganiu. Jakakolwiek myśl dotycząca palców na cięciwie lub dotycząca czegokolwiek innego musi być porzucona. W przeciwnym razie skupienie się na głównych mięśniach pleców zostanie utracone, co zepsuje gładkie zwolnienie cięciwy.  10. Zwolnienie cięciwy (Release) Zwolnienie Cięciwa musi być zwolniona przez całkowite rozluźnienie palców napinających ją i pozwolenie jej na ruch do przodu. Cięciwie należy pozwolić na odepchnięcie palców na bok. Obserwując niektórych wybitnych łuczników można zauważyć, że ich palce po zwolnieniu cięciwy i w fazie wytrzymania znajdują się praktycznie w tej samej pozycji, w której były w trakcie napinania cięciwy. Zdjęcie pokazuje podręcznikowe zwolnienie cięciwy w wykonaniu Tima Cuddihy na Igrzyskach Olimpijskich 2004.    Zwolnienie cięciwy musi być zainicjowane przez mięsień czworoboczny grzbietu (Trapezius) i nie może polegać na odepchnięciu majdanu ręką łuczną lub pociągnięciu cięciwy palcami napinającymi. Zwolnienie cięciwy, tak jak to opisano w punkcie 9., jest ruchem wewnętrznym. Zadziałanie klikera jest czymś, co powinno być odczuwane a nie usłyszane. To może być trudna koncepcja do pojęcia. Jednakże, jeśli łucznik czeka aż usłyszy zadziałanie klikera, które pozwoli mu na zwolnienie cięciwy, jego świadomość zostaje ukierunkowana na kliker i ponownie mówię, że utraci on kontrolę nad głównymi mięśniami grzbietu.     Łucznik, który próbuje zwalniać cięciwę poprzez świadome otwieranie palców pozwala swojej świadomości na przesunięcie się z mięśni pleców na palce. Poprzez świadome skupianie się na palcach pozwalających na zsunięcie się cięciwy, przez co traci zdolność do utrzymania nieprzerwanego ruchu. To powoduje utratę napięcia mięśni pleców. To również powoduje napięcie mięśni przedramienia (digitorum muscles), które sterują zginaniem i prostowaniem palców. Istnieje również osobny mięsień sterujący ruchami małego palca, o nazwie 'extensor digiti minimi'. Mały palec ręki cięciwnej musi pozostawać rozluźniony i zawsze w tej samej pozycji przy każdym strzale. Jakiekolwiek ruchy małego palca lub jego napięcie wpłynie na poziom napięcia w palcach faktycznie napinających cięciwę. 11. Wytrzymanie (The Follow-Through) Wytrzymanie Wytrzymanie jest w rzeczywistości częścią fazy zwolnienia a nie oddzielnym ruchem. Właściwe napięcie pleców powinno być utrzymane przez jedną do dwóch sekund po zwolnieniu cięciwy. Kontynuacja obrotu/ściskania mięśni łopatki podczas fazy wytrzymania daje o wiele wyraźniejsze uczucie napięcia pleców. Wytrzymanie powinno być reakcją naturalną i w odróżnieniu do krótkiego i szybkiego zwolnienia cięciwy zaleca się długie i płynne zwolnienie, które jest niewymuszone, lecz wynika z prawidłowego napięcia mięśni pleców.   Wymuszone i przesadne wytrzymanie wskazuje na błędnie wykonane zwolnienie cięciwy. W większości przypadków jest to rezultatem wymuszonego działania, które skutkuje zmianą środka ciężkości, co wpływa na sam strzał. Ponadto, przy wymuszonym wytrzymaniu, nacisk poszczególnych palców na cięciwę zmienia się, co wpływa na sposób, w jaki palce zwalniają cięciwę i powoduje uzyskiwanie niepowtarzalnych wyników. Jeśli wytrzymanie jest naturalne, ręka cięciwna, która powinna być całkiem rozluźniona, przesunie się do tyłu i pozostanie w kontakcie z twarzą, przesuwając się po linii szczęki tak daleko jak to tylko możliwe. Łokieć powinien pójść łukiem w tył z naturalną tendencja do obniżenia się. W trakcie wytrzymania ręka cięciwna nie może opaść na ramię, ponieważ spowodowałoby to nadmierne opuszczenie łokcia. Dodatkowo, łuk powinien wyraźnie pochylić się w prostej linii w kierunku celu, chociaż ramie łuczne z powodu postępującego obrotu przesunie się lekko w lewo (u łuczników praworęcznych). 12. Rozluźnienie się i sprawdzenie wyniku (Relaxation and Feedback) Rozluźnienie się i sprawdzenie wyniku Na zakończenie fazy wytrzymania, ciało i umysł powinny być gotowe do następnego strzału. Wszystkie fizyczne lub psychiczne napięcia powstałe podczas poprzedniego strzału muszą być wyciszone. W tym celu zaleca się wykonanie dwóch głębokich oddechów Zen. Jest to też dogodny moment na beznamiętne przeanalizowanie oddanego strzału. Oczywiście łatwiej to powiedzieć niż zrobić, zwłaszcza po strzale, który nie był perfekcyjny. Jakkolwiek wynik widoczny na tarczy jest niepodważalny, jest tylko jeden pożytek z analizy oddanego strzału. To bardzo ważne by łucznik nauczył się „czuć” strzał, tak by wszystkie techniczne niezgodności w procesie oddawania strzału mogły być rozpoznane przez niego a przy oddawaniu kolejnego strzału można było podjąć odpowiednie działania korygujące. Istotne jest jedynie rzeczywiste położenie strzały na tarczy, ponieważ dostarcza ono informacji o przebiegu procesu oddawania strzału i pozwala ono na ocenę pozostałych warunków wpływających na strzał, na przykład warunków pogodowych.   Bardzo ważnym w procesie nauki i rozwoju łucznika jest to by łucznik akceptował w pełni swoją odpowiedzialność za uzyskany wynik strzału. Nie ma wyjątków od tej zasady. Najczęściej stosowane wymówki, takie jak wiatr, zakłócenia zewnętrzne takie jak dzwoniący nagle telefon komórkowy, nadjeżdżająca w celu sfilmowania zbliżenia kamera telewizyjna, hałas robiony przez widzów, płaczące dzieci, itd. powinny być przeanalizowane i wyeliminowane później, jeśli stanową problem dla łucznika. Na tym kończy się dwunasto etapowy cykl oddawania strzału KSL (KSL Shot Cycle Technique), której uczy obecnie Coach Lee w Olimpijskim Łuczniczym Centrum Szkoleniowym (USA Olympic Archery Training Center) w Chula Vista a poprzednio w Australijskim Instytucie Sportu (Australian Institute of Sport) w Canberze. Opisane powyżej dwanaście etapów oraz wszystkie pozostałe materiały techniczne dostępne na tej witrynie są całkowicie autorstwa Coach Lee, łącznie z listą najczęściej zadawanych pytań (FAQ). KSL International Archery uznaje wagę ujednoliconych metod trenerskich i czerpie satysfakcję z faktu, iż jeden z przodujących w łucznictwie narodów całkowicie i z oddaniem przyswoił sobie nauczaną przez Coach Lee metodologię B.E.S.T. (Biomechanically Efficient Shooting Technique). Chcemy nieodpłatnie podzielić się tą wiedzą z tymi zawodnikami i trenerami, którzy są gotowi otworzyć swoje umysły i pragną poszerzyć swoją wiedzę o wiedzę i metody nauczania udostępniane przez, jak to sformułował Jim Easton, „jednego z najbardziej doświadczonych i utalentowanych trenerów łucznictwa na świecie oraz w historii Olimpiad”. Uwaga: Żadna część tego dokumentu ani żadna inna informacja zamieszczona na tej witrynie internetowej nie może być powielana lub udostępniana, w części ani w całości, w celu osiągnięcia jakichkolwiek korzyści lub przychodów, bez wcześniejszej i jawnej zgody KSL International Archery.